(Uit de reeks: Leiderschap van Binnenuit®)
Er komt altijd een moment waarop de buitenwereld stilvalt.
Niet omdat alles opgelost is,
maar omdat je voelt dat je jezelf onderweg ergens bent kwijtgeraakt.
Je hebt jaren je best gedaan. In je werk, in je relaties, in het zorgen voor anderen.
Altijd bewust, altijd betrokken.
Maar ergens — diep vanbinnen — is er iets gaan wringen.
Een fluistering die zegt: is dit het nou?
Niet uit ontevredenheid, maar uit een verlangen naar echtheid.
Zelfkennis is niet hetzelfde als zelfinzicht.
Zelfinzicht zegt: ik weet hoe ik reageer, ik ken mijn patronen.
Zelfkennis vraagt iets anders van je:
de bereidheid om te kijken onder dat patroon.
Wie is degene die zich aanpast?
Wie is degene die altijd sterk wil zijn?
Wie is degene die zichzelf pas toestemming geeft om te rusten als alles af is?
In mijn werk met hoogsensitieve vrouwen zie ik steeds weer dat dit het begin is van innerlijk leiderschap:
het moment waarop je niet langer probeert jezelf te begrijpen via je gedrag,
maar stilvalt bij de vraag wie leeft er eigenlijk ín mij?
Wanneer je stopt met verklaren,
ontmoet je iets veel diepers: je waarheid.
Die stille, niet-oordelende aanwezigheid die altijd al wist wie je bent.
Zij kijkt niet naar jouw prestaties,
zij kent jouw essentie.
En toch raken we haar vaak kwijt.
Omdat we onszelf zijn gaan zien door de ogen van anderen.
De leidinggevende die zei dat je ‘te gevoelig’ bent.
De collega die vond dat je wat steviger moest zijn.
De wereld die zegt: druk, zichtbaar, snel – anders tel je niet mee.
Maar zelfkennis vraagt niet om zichtbaarheid.
Ze vraagt om eerlijkheid.
Om de moed om te zeggen:
“Dit ben ik.
En dit niet meer.”
Er was een periode in mijn eigen leven waarin ik dacht dat ik precies wist wie ik was.
Een harde werker, iemand die veel kon dragen, die alles ‘op orde’ had.
Tot mijn lichaam me stilzette.
Burn-out noemden ze het,
maar achteraf weet ik: het was een uitnodiging tot ontwaken.
Ik moest opnieuw leren luisteren.
Niet naar wat anderen van me verwachtten,
maar naar wat mijn eigen binnenwereld me al die tijd probeerde te zeggen.
Zelfkennis ontstaat in dat luisteren.
In het niet-weten durven zijn.
In het eerlijk zien van je eigen waarheid,
ook als die betekent dat iets niet meer past.
Zelfkennis is de eerste bloem in het veld van Leiderschap van Binnenuit®.
Ze vormt de grond waarop alle andere lagen kunnen groeien.
Zonder zelfkennis geen zelfacceptatie.
Zonder zelfkennis geen vertrouwen, geen richting, geen vervulling.
Want pas als je weet wie jij werkelijk bent,
kun je trouw zijn aan jezelf in de keuzes die je maakt.
Dan wordt werken geen overleven meer,
maar een vorm van expressie.
Dan hoef je niet langer ‘je plek te vinden’,
want je bént je plek.
Als jij voelt dat het tijd is om terug te keren naar die plek in jezelf —
waar rust, helderheid en richting vanzelf ontstaan —
weet dan: dat is waar Leiderschap van Binnenuit® begint.
Bij thuiskomen.
Bij herinneren wie je in wezen bent.